Tytuł filmu José Campusano to zarazem imię głównego bohatera. Wiking jest biednym Argentyńczykiem, który większość wolnych chwil spędza przy swoim motorze. Jego życie toczyłoby się spokojnym biegiem, gdyby nie młody kuzyn, który dołączył do bandy wyrostków-narkomanów i coraz bardziej wsiąka w świat obcy Wikingowi. Ten bowiem, jak na prawdziwego motocyklistę przystało, ceni sobie honor i wolność.
Pewnego dnia szara codzienność zostanie naruszona pojawieniem się obcego. Też jest motocyklistą, też biedakiem, też ma swój honor, ale zarazem prześladowany jest przez demony z przeszłości. Wiking wyciągnie do niego pomocną dłoń i nie zmieni stanowiska pomimo licznych ostrzeżeń otoczenia. W ten sposób przyspieszył tragedię, która zapewne i tak by się wydarzyła.
"Wiking" ma zaskakująco dobrze pomyślaną fabułę, jak na film, który został zrealizowany niemalże chałupniczymi środkami. Nie powinno mnie to jednak dziwić. Podobne historie Campusano opowiadał już wcześnie, jak choćby w nieszczęsnym "Vil romance". "Wiking" to obraz wciąż zły, ale o dwie klasy lepszy niż "Vil romance".
Reżyserskie umiejętności Campusano nie są zbyt wysokie. Dodatkowo wartość filmu obniża jego amatorskość. Większość z postaci grana jest przez ludzi bez aktorskiego doświadczenia. To niestety da się odczuć w prawie każdej scenie. Kiedy tylko aktorom przychodzi wypowiadać jakieś kwestie albo – o zgrozo! – ujawniać emocje, wtedy obraz nabrzmiewa od fałszu.
Podziwiam wytrwałość Campusano, który robi filmy w zasadzie dla samego ich robienia. Jestem pewien, że na planie panuje rodzinna atmosfera, bo przecież muszą się na nim spotykać sami pasjonaci. Niestety w zetknięciu z prawdziwym światem filmy takie jak "Wiking" nie mają żadnych szans. Pozostaje im szklarniowa egzystencja na festiwalach filmowych. Nawet jednak i tu trudno będzie znaleźć widzów, którzy spojrzą na film przychylnym okiem.
Pewnego dnia szara codzienność zostanie naruszona pojawieniem się obcego. Też jest motocyklistą, też biedakiem, też ma swój honor, ale zarazem prześladowany jest przez demony z przeszłości. Wiking wyciągnie do niego pomocną dłoń i nie zmieni stanowiska pomimo licznych ostrzeżeń otoczenia. W ten sposób przyspieszył tragedię, która zapewne i tak by się wydarzyła.
"Wiking" ma zaskakująco dobrze pomyślaną fabułę, jak na film, który został zrealizowany niemalże chałupniczymi środkami. Nie powinno mnie to jednak dziwić. Podobne historie Campusano opowiadał już wcześnie, jak choćby w nieszczęsnym "Vil romance". "Wiking" to obraz wciąż zły, ale o dwie klasy lepszy niż "Vil romance".
Reżyserskie umiejętności Campusano nie są zbyt wysokie. Dodatkowo wartość filmu obniża jego amatorskość. Większość z postaci grana jest przez ludzi bez aktorskiego doświadczenia. To niestety da się odczuć w prawie każdej scenie. Kiedy tylko aktorom przychodzi wypowiadać jakieś kwestie albo – o zgrozo! – ujawniać emocje, wtedy obraz nabrzmiewa od fałszu.
Podziwiam wytrwałość Campusano, który robi filmy w zasadzie dla samego ich robienia. Jestem pewien, że na planie panuje rodzinna atmosfera, bo przecież muszą się na nim spotykać sami pasjonaci. Niestety w zetknięciu z prawdziwym światem filmy takie jak "Wiking" nie mają żadnych szans. Pozostaje im szklarniowa egzystencja na festiwalach filmowych. Nawet jednak i tu trudno będzie znaleźć widzów, którzy spojrzą na film przychylnym okiem.
Moja ocena:
4
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
